DAG 2: Leuke dingen doen

DAG 2: Leuke dingen doen

Wat kan een mens toch ongelofelijk dom zijn. Eergisterenavond op weg naar het hotel zagen we een wolk en zeiden tegen elkaar dat het zo jammer was dat het bewolkt was. En dat is jammer want dan zie je het Noorderlicht namelijk niet. Wat blijkt nu achteraf : het was geen gewone wolk het was het Noorderlicht. We hadden gewoon de auto aan de kant moeten zetten en even moeten wachten tot het schouwspel zich ging voltooien. We dromen er al jaren van om het licht te zien, dan is het zover en rijden we gewoon door.

Gisteren werd duidelijk dat we geen etappes gingen rijden maar leuke dingen gingen doen. Direct na het ontbijt vertelde iemand van Nokian wat over hun banden (waar wij ook op rijden) en dan besef je pas hoe wonderlijk het is dat je op die banden met knap hoge snelheden over sneeuw en spekglad ijs kan rijden. Als het in Nederland een beetje glad is wordt er al code geel uitgeroepen terwijl hier de wegen de helft van het jaar onder de sneeuw en het ijs liggen. In de middag gaan we naar de kilometerslange testbanen van Nokian om met onze eigen auto de grip te testen.

Maar eerst moesten we direct door naar de hondensleetocht. Tijd om eerst langs je kamer te gaan was er niet, dus zonder gepoetste tanden en warme kleren gingen we naar een winkeltje van de buren. Aldaar kregen we laarzen, handschoenen, sokken en een warm pak. Zonder tijd te verliezen werden we de bus in gepropt en gingen we naar de husky’s.
En als iemand zeg dat deze honden kunnen stinken dan klopt dat, ze roken nog vreselijker dan onze ongepoetste tanden.
We kregen een korte les hoe je de hondenslede moet besturen, hoe je moet remmen en gas geven. Op zich zit zo’n sleetje vernuftig in elkaar. Er zit geen spijker of schroef in maar alles is met reepjes leer aan elkaar geknoopt. Han en ik kregen de snelste slee en (6) honden die er waren. In een enorm tempo weren we door de bossen getrokken en heuvelopwaarts gingen we harder met 6 honden dan met 1 Mitsubishi Pajero Pinin. Het was een hele ervaring en die konden we met velen delen zonder wat te zeggen! Als je namelijk achter de rennende honden zit dan verzamel je vanzelf hun kwijl, poep en pies. Binnen enkele minuten ruik je als een husky en die geur draag je de hele dag bij je.

Na het tanden poetsen en een prima middaglunch gingen we op weg naar ” the white hell” ofwel de testbaan met een toepasselijke naam van Nokian banden. Daar gingen we een bevroren meer op waarbij we eerst wat konden oefenen met slalom rijden op ijs en sneeuw. Dat werd afgesloten met een wedstrijd waarna we het circuit op konden. Dat was werkelijk onvergetelijk: slippen, driften, sneeuwhopen induiken, etc. etc. Ook dat werd afgesloten met een wedstrijd waarbij alles wat met oefenen goed ging nu fout ging. Geen idee wat de eindscore uiteindelijk is geworden maar we hebben in ieder geval vreselijke lol gehad en zijn nog steeds een beetje duizelig van het rondtollen.
Het is leuk met een auto op het ijs maar toen de eerste foto’s binnen kwamen van schaatsende mensen in Nieuwkoop waren we best jaloers.

Terug bij het hotel ging Han lekker met een groep naar de sauna (zeker omdat alle vrouwelijke deelnemers ook gingen) en bleef Erik achter om in de kou een knipperlichtlampje te vervangen. Uiteindelijk koste dat meer dan 1 uur werk en dat met de hulp van twee Navigate North monteurs.
Het lampje was zo goed weggewerkt dat talloze onderdelen losgehaald moest worden, de motor hoefde er nog net niet uit getakeld te worden. Bij min 15 betekent dat ijskoud gereedschap, ijskoude motoronderdelen, plastic dat niet meer buigt maar afbreekt, tintelende handen, zaklampbatterijen die ermee stoppen, ijskoude voeten en dat terwijl Han heerlijk in zit te zweten in de sauna.

Om 19:00 zou de bus naar het restaurant vertrekken en Erik zat braaf op zijn hotelkamertje te wachten tot de saunagroep terug kwam om gezamenlijk te gaan eten. Toen om 18:59 Han echter nog steeds niet terug was ging Erik naar de bus om dan maar zonder hem te vertrekken. Maar de bus was al weg en na een paar paniekerige telefoontjes bleek dat de saunagroep rechtstreeks naar het restaurant zou gaan. Dus had Erik voor niks zitten wachten en had hij ook nog de bus gemist. Het restaurant ligt in het midden van niks, heeft geen adres en zou voor een leek nooit te vinden zijn. Maar gelukkig wist een meisje uit de hotelkeuken waar het lag en kon Erik volgas de rimboe in. Als een ware postduif vond hij de bestemming.
Aldaar gezellig en lekker gegeten. Bijzonder detail was het voorgerecht: rendier.
En laten we nu net die ochtend een levend rendier voorbij hebben zien lopen. Misschien was het deze wel!