DAG 6 & 7 : ruim 29 uur gereden en 2232 km afgelegd
DAG 6 & 7 : ruim 29 uur gereden en 2232 km afgelegd
Alweer vroeg opgestaan om onze vertrektijd van 06:31 te halen. Over opstaan tot starten van de auto doen we exact 1:15 uur. Als we de routine ergens 1 minuut onderbreken van het wassen, aankleden, eten, inpakken, auto inruimen, apparatuur klaarzetten tot starten dan vallen we spontaan weer in een diepe slaap.
Onze 1ste etappe mag maximaal 8:15 duren en is over het land slecht bereikbaar. Een oversteek met een pontje leek de beste keuze maar dat dachten 37 andere teams ook.
Dus toen dat pontje aan de overkant kwam vertrok er één bups auto’s achter elkaar. En raad eens wie er als laatste van de boot af mochten: Team Polytexpeditie. Zelfs de vrachtwagens werden nog voorgelaten.
Dat betekende dat we in de stromende regen op zeer ijzige en bochtige wegen een ware inhaalrace moesten beginnen om onze 8ste plek in het klassement te verdedigen.
Extra handicap waren de hellingen, we hebben namelijk de enige auto die terug moet schakelen om boven te komen. Als een Max Verstappen op een regenachtig circuit kwamen we telkens één plekje vooruit.
Intussen begon het harder en harder te regenen, eerst lagen er nog kleine plasjes water op de weg maar al snel werden dat complete rivieren. En als het geen rivier was dan was het (nog) ijs. Het was dus drijven of glijden en dat honderden kilometers lang.
Onderweg kom je door tientallen tunnels en de Noren waren op het idee gekomen om uitgerekend vandaag daar onderhoud aan te plegen of nieuwe tunnels te bouwen. Dus telkens was de weg afgezet en stond de hele bups auto’s weer achter elkaar. Zo trok het hele lint van deelnemers uiterst traag richting het zuiden.
Bij één zo’n wegafzetting maakten we van de nood en deugd door even lekker in de berm plassen. Maar groot was de schrik dat uitgerekend op dat moment de file weer in beweging kwam en we het risico liepen dat onze stilstaande auto werd ingehaald waardoor we weer achteraan kwamen te staan. En dan baal je dat je maar één spijkerbroek hebt meegenomen, want de blaas was maar 75% geleegd terwijl de rits al dicht moest. Gelukkig deed het kacheltje het goed want een uur later was er van de natte plekken in het kruis (van de overig 25%) niet veel meer te zien.
Zoals bij een hagedis zijn staart weer aangroeit als die eraf is, zo bleek onze auto ook zelfherstellend. Zowel de kilometerteller als de centrale deurvergrendeling deden het ineens weer. Helaas ging de barst in de voorruit (door een opspattende steen) niet vanzelf weg.
Af en toe staken we een weggetje af, dat scheelt weer kilometers maar soms moest je er zo zachtjes overheen rijden dat je eenmaal op de hoofdweg weer achter de auto’s aanreed die je net daarvoor had ingehaald. En dan kon het hele ritueel van inhalen weer opnieuw beginnen. Eén afsteekweggetje leek goed te gaan totdat er ineens een gesloten slagboom opdook. Wanhopig hebben we die opengemaakt en reden op goed geluk verder. De enige hindernis bleek een richel sneeuw dwars over de weg te zijn, met een mooi aanloopje en 4 wieltjes van de grond vormde dat geen enkele belemmering voor ons.
Uren en uren file rijden over water en ijs waren geen pretje, alleen het kruisen van de Poolcirkel was nog een soort van hoogtepuntje. Ook de vele watervallen of ijspegels aan de rotswanden zagen er mooi uit.
Om naar de eindbestemming van de 2de etappe te komen waren vele wegen mogelijk, dus splitste het deelnemersveld zich en was het filerijden eindelijk voorbij.
Vol gas vlogen we over binnendoorweggetjes maar deze bleken op de meest onverwachte momenten zeer glad te zijn. Met veel bravoure raasden wij in het grensgebied van Noorwegen naar Zweden, weer terug naar Noorwegen en vervolgens weer naar Zweden. Totdat we in een bocht slipten en met de auto een compleet rondje om zijn as draaiden. Gelukkig raakten we niet van de weg af en reden de rest van de avond 1 km/uur langzamer.
Verderop troffen we een Navigate North deelnemer in een greppel. Door de gladheid was zijn auto zijwaarts van de weg gegleden. Gelukkig had hij al hulp want zijn bijna 3000 kg zware Pick-up had ons wagentje er toch nooit uit kunnen trekken. Intussen wordt niet meer bijgehouden hoeveel auto’s er de afgelopen dagen van de weg zijn geraakt, waarschijnlijk zijn het er een stuk of 20. Één is er gestopt in verband met teveel schade, de rest rijdt nog vrolijk rond.
Zo zie je maar weer: het rijden in het hoge Noorden vergt veel van chauffeur en navigator, het is constant opletten en een foutje wordt zwaar gestraft.
Rond 20:30 sloten we de 2e etappe af en waren we klaar voor een korte 3e etappe zodat we lekker bijtijds wat konden gaan eten en ons bedje in duiken. Groot was de schrik toen we doorkregen dat de derde etappe slechts 11 uur rijden zou zijn.
We planden weer de beste route en gingen om beurten slapen en rijden. En dan blijkt dat ieder zijn specialiteit heeft: Han rijden & Erik navigeren. Ligt één van beiden te slapen dan gaat het mis. Zo reed Erik een locatie voorbij waar de nodige bonuspunten voor het opscheppen lagen. Zo stond Han ineens stil op een kruispunt omdat hij niet wist of hij links, rechts of rechtdoor moest.
We misten de verstralers op het dak enorm, die lagen na dag 1 al in de achterbak omdat het imperiaal los was geraakt. Onze verlichting bestond nu uit 2 kleine sfeerlichtje aan de voorzijde en 3 verstralers op de bumper die allemaal naar de maan schenen. En dat midden in de nacht door een oneindig heuvellandschap, kronkelende en verraderlijk gladde weggetjes, borden van 40 en 100 km/uur op slechts enkele meters van en elkaar verwijderd…….
Onderweg het smerigste broodje kebab ter wereld gegeten bij een pompstation. Het kant en klaar broodje (met saus en al) zat in een zak. Vervolgens werd het broodje met zak en al tussen een tosti ijzer geperst en klaar was Kees. Het geheel smaakte naar chemisch afval, voelde als een spons en rook als een stukje Franse kaas dat al 3 maanden buiten de koelkast ligt.
Intussen was het al dag 7 en bleek er zelfs een 4e etappe te zijn, weer circa 7 uur rijden verderop. De reis ging van Göteborg naar Lübeck en er waren veel extra punten te verdienen door 2x een pont te nemen. Eenmaal van Zweden naar Denemarken en eenmaal van Denemarken naar Duitsland. En wat waren de goden ons goedgezind (of was het weer uitstekend teamwork): we hadden bijna geen wachttijd voor beide pontjes. Het enige probleem was dat we niet genoeg benzine in de tank hadden om van de ene pont naar de andere te rijden. Met de haven in zicht moesten we de auto in de berm van de snelweg parkeren en binnen no time de jerrycan zien te legen. Blijkbaar had die last van overdruk, want bij het openen vlogen de eerste liters eruit. En dan niet richting grond maar richting onze broeken en schoenen. Ook het schenken ging niet erg beheerst omdat we de boot perse wilden halen. Dus binnen korte tijdwaarneming ook onze mouwen rijkelijk voorzien van de stinkende brandstof.
We waren blij dat we de pont haalden en dat er niet gerookt mocht worden aan boord, er was maar weinig voor nodig om ons te ontsteken.
Voldaan en toch redelijk uitgerust bereikten we ons eindpunt voor vandaag.
Opgeteld waren deze 4 etappes de langste die Navigate North ooit heeft uitgezet. Uiteindelijk hebben we vandaag 2232 kilometer gereden in 29 uur en 20 minuten (inclusief 30 minuten pauze die we bij etappe 1 al opgemaakt hebben en wat oversteken met een pontjes). We vonden het bijna jammer dat we moesten stoppen bij het hotel in Lübeck want het is nog maar een paar kilometer naar huis.
