DAG3 3: soms zit het mee maar soms zit het tegen

DAG 3: soms zit mee maar soms zit het tegen

Om 08:11 mochten we van start dus konden we voor de tweede dag op rij maar vijf en een half uur slapen. De bestemming lag in de buurt van Kirkenes en er was maar 1 opdracht: rijdt deze etappe in zo min mogelijk kilometers. En dat valt niet mee in het hoge noorden waar maar weinig wegen zijn, sterker nog : er gaat maar 1 weg naar Kirkenes!
Toch liggen her en der wat ventweggetjes die net wat korter zijn dus daar hadden we onze zinnen op gezet. Op de hele route van een paar honderd kilometer vonden we welgeteld 1 zo’n weggetje. Vol goede moed dachten we ruim 200 meter te besparen. De eerste paar meters over het ventweggetje gingen fantastisch maar toen sloeg het noodlot toe . We zakten door de sneeuw en zaten tot de bodem van de auto vast. De wielen konden draaien wat ze wilden maar er gebeurde helemaal niets. Met een schep in de hand moesten we onszelf een kleine 100 meter terugbanen. Na ruim 300 kruiwagens sneeuw weggeschept te hebben waren we wel 25 dichter bij de de wat hardere weg. Op deze manier zou het uren duren en zat er niks anders op de Navigate North organisatie te bellen voor hulp. Er was gelukkig een hulpauto in de buurt en die heeft ons eruit gesleept met een lier. Helaas werd dit vernederende moment vastgelegd door de filmploeg zodat nu heel Nederland het weet. Jammer dat een nabij wonende boer met een rupsvoertuig pas zijn hulp aanbood toen we we klaar waren.

Uiterlijk 11:00 moesten we in Kirkenes zijn en na 1 uur verloren tijd aan sneeuwscheppen was dat een kansloze missie geworden. Via een werkelijk prachtige weg, langs talloze meren en mooie heuvels bereikten wij de grens met Noorwegen. Tegenliggers zijn hier zeldzaam (één per half uur) en snelheden van 109 km/uur over bochtige wegen waren prima te doen. De bezorgers van het Witte Weekblad of Donald Duck hebben echter een rot baan, soms staan de brievenbussen kilometers uit elkaar.

Veel te laat kwamen we aan het het Snow Hotel Kirkenes. Een serie iglo’s met ijsbedden, een ijsbar en zelfs ijsstoelen. Helaas bleven we daar niet slapen maar wel eten, om de kosten de besparen moest je het wel zelf vangen. Met een slee achter een sneeuwscooter werden we de zee opgereden (een fjord) en kwamen stil te staan bij een wak. Uit het gat kon een fuik opgetrokken worden met daarin echte verse levende king crabs. Ooit hebben de Russen deze beesten uitgezet en nu teisteren ze de Noorse fjorden. Er zijn er zoveel dat we die paar met een gerust hart op kunnen eten. Onze zelf gevangen king crabs op de Barentszee werden meegenomen en buiten in een hut gestoomd gedurende 45 minuten. En toen begon het onbeperkt king crab eten. Weer eens wat anders dan onbeperkt spare runs of sliptongetjes schransen.

De laatste poot moest bijna met schil en al naar binnen gewerkt worden omdat we alweer moesten vertrekken. We kregen weer coordinaten van de eindbestemming, roadblocks en plekken waar extra punten te verdienen waren. Binnen 10 minuten hadden we ons plan getrokken en reden via een grote omweg naar Karasjok. Weer langs fjorden, door sneeuwbuien en temperaturen die schommelden tussen de -1 en -25 graden. Beneden de -20 graden werd het zuignapje van de Tom Tom zo hard dat die niet meer aan de voorruit bleef plakken. Om de haverklap viel die naar beneden. Beneden in de auto is het ook geen pretje. Het kacheltje doet het prima maar de vloer is zo koud dat we met bevroren voeten in onze laarzen zitten.
Han heeft de pech dat hij niet met zijn snowboots kan rijden, die zijn zo breed dat hij alle pedalen in één keer zou intrappen.
Als je buiten bent dan bevriest je snot binnen enkele minuten zodat een niesbui iets weg heeft van een hagelbui. Haren worden wit (als je ze hebt) en langer dan 5 minuten zonder handschoenen zorgt voor gevoelloze handen. Ook de lippen hebben het zwaar te verduren, de droge lucht zorgt voor scheurvorming en ons constante gepraat maakt de scheuren alleen maar groter.

Het wagentje doet het goed, slippen doet die niet en inhalen kan die als de beste. Vreemd genoeg zijn we zelf al 3 dagen niet ingehaald. De WiFi en telefoons hadden vandaag een zware dag omdat we telkens langs de grens van Noorwegen en Finland reden. We hadden of geen bereik of een Noorse of een Finse provider. Vervelend is dat de tijd dan ook telkens verspringt omdat er één uur tijdsverschil is. Uiteindelijk zijn we vandaag zelfs 3 keer de grens overgereden. Leuk om te weten dat de Russische grens op een gegeven moment maar 3 km verderop lag.

Verder schijnt het zonnetje niet veel. Tot 09:00 is het schemer afgelopen en om 14:30 begint het alweer. De rest rijd je dus in het donker en voelen we ons meer een mol dan wat anders.
Gelukkig waren er vandaag maar 2 etappes dus konden we bij aankomst het prima hotel in en daarna in een tof restaurant eten. In een grote houten hut met een warm kampvuur kregen we eland te eten. Gelukkig was het gewei eraf dus zaten er geen harde stukjes in.