DAG 4: ” Het behouden autootje” op de Noordkaap
DAG 4: ” Het behouden autootje” op de Noordkaap
Vandaag stonden we 2 keer op, eenmaal om 04:45 en eenmaal om 05:45. En dit terwijl we allebei de wekkers op onze mobieltjes keurig ingesteld hadden op dezelfde tijd, namelijk 05:45. Met onze slaperige hoofden duurde het even voordat we erachter kwamen dat de ene mobiel een Finse provider had en de andere een Noorse provider (dat kan gebeuren in het grensgebied). Er is 1 uur tijdsverschil tussen beide landen dus dat verklaarde alles.
Alweer niet gedouched , vreselijk snel ontbeten en om 05:45 de auto ingesprongen met de opdracht via de kortst mogelijke route naar een verzamelpunt vlak voor de Noordkaap te rijden. Een lastige opgave omdat er maar 1 weg die kant opgaat. In één dorpje konden we de paar honderd kilometer lange route met enkel tientallen meters inkorten. Verder deden we er werkelijk alles aan om elke bocht zo krap mogelijk af te snijden. En dan niet alleen de rechterbochten maar ook de linkerbochten, en zo reden we de helft van de route op de verkeerd weghelft.
Veel verkeer is er niet, het is een verlaten landschap met dorpjes van soms maar 10 huizen en een vissersbootje. Op een gegeven moment groeien er zelfs geen bomen meer. We reden langs een bijna 250 kilometer lange fjord waarvan je in het donker eigenlijk niks ziet. Maar toen het zonnetje opkwam konden we genieten van de prachtige vergezichten en het desolate landschap. De vraag waarom de tunnels roldeuren hebben hield ons meer bezig dan de vraag hoe Donald Trump in hemelsnaam president kon worden.
Het was ook knap fris met zo’n – 28 graden. De inkt in een balpen was bevroren en de kabeltjes tussen de apparatuur en de 12V aansluitingen moet je bijna knakken in plaats van buigen. Op een gegeven moment moesten we zelfs de zijruiten aan de binnenkant krabben. Onze voeten en benen bleven heerlijk warm omdat we deze keer thermo ondergoed en sokken hadden aangetrokken.
Naarmate de reis vorderde ging het steeds harder waaien en zag je soms geen hand voor ogen door de stuifsneeuw. En als je niets ziet is autorijden best lastig.
Uiterlijk 09:45 moesten we bij het verzamelpunt zijn: een door een slagboom afgesloten weg naar de Noordkaap. De boom werk geopend en alle deelnemers reden in konvooi achter een sneeuwschuiver aan. Dat bleek geen overbodige luxe te zijn want met de minuut kwam er meer stuifsneeuw op de weg. Die ontnam je elk zicht maar zorgde ook voor de opbouw van verraderlijke sneeuwhopen op de weg.
Door een onherbergzaam gebied kwamen we eindelijk bij ons doel: de Noordkaap. Op het noordelijkste puntje van Europa op 71.1021N, een fractie lager dan ” Het behouden huys” van Willem Barents op Nova Zembla.
Maar Willem Barents had een makkie vergeleken met ons. We konden het bijna niet uithouden buiten vanwege de stormachtige wind zodat we ons moesten terugtrekken in ” Het behouden autootje”.
Op de Noordkaap staat een monument waar je alleen maar lopend naar toe mag, maar vandaag mochten we er op de foto met auto!. Zo komt er bewijs voor iedereen dat we er echt geweest zijn.
Terug gingen we weer achter een sneeuwschuiver aan en moesten we met behulp van een rebus de volgende coordinaten zien te bepalen. Dankzij een hulplijn werd het raadsel snel opgelost en zou onze route verder gaan naar de Noordpool. Omdat de zee nog niet bevroren was dachten we dat er misschien een vergissing in het spel was. Gelukkig bleek dat waar te zijn en na een kleine correctie mochten we toch naar het zuiden rijden. De organisatie besloot vlak voor ons vertrek om deze etappe niet mee te laten tellen voor het klassement omdat de weersomstandigheden dusdanig slecht werden dat iedereen zich beter kon concentreren op een veilige rit dan klassementspunten verzamelen.
De wind was inmiddels stormachtig waardoor de weg vaak niet meer te zien was. Zicht van 10 meter werd gebruikelijk en 20 km/uur was soms het maximum. De weg was aan beide kanten soms 1 meter smaller ten gevolge van sneeuwduinen, dus midden op de wegblijven was de kunst. Een voorliggende deelnemer aan Navigate North zag de weg niet meer en raakte vast in de linker berm. Maar gelukkig voor hun kwamen wij met onze ijzersterke Pinin langs om hun te redden. Met 4 meter lengte zijn we veruit de kleinst deelnemer en nu moesten we een grotere deelnemer uit de greppel slepen. En dat in de niets ontziende sneeuwstorm, ijskoud en met weinig tot geen zicht. Het lukte ons om de sleepkabels te bevestigen en tot name verbazing trok we de auto los zonder onze trekhaak te verliezen.
Het moeilijkste was eigenlijk om onze achterklep open te krijgen om de sleepkabels te pakken. Op en om de klep lag een dikke laag ijs zodat die dicht gevroren zat. En toen die eenmaal openstond moest je alles goed vasthouden voordat het je auto uitwaaide.
Toen we koud maar voldaan onze reis vervolgden bleek dat wij de laatsten waren die nog op de weg reden want die was inmiddels afgesloten met slagbomen en sneeuwschuivers.
De laatste kilometers naar ons hotel in Alta waren goed te doen. Bij het uitstappen bleek het hier een stuk warmer te zijn en was er nauwelijks wind.
Onze auto kon direct door de monteurs van Navigate North onderhanden worden genomen om de cruise control te repareren. Die deed het sinds gisteren niet meer waardoor er teveel op de snelheid gelet moet worden (boven de 10 km/uur te hard rijden wordt zwaar bestraft) in plaats van op de weg. Na 1 uur zoeken werd een los contact gevonden en kon de boosdoener gerepareerd worden.
In het hotel werd duidelijk dat vandaag de weersomstandigheden niet best waren, maar liefst 5 of 6 van de 40 auto’s zijn van de weg geraakt.
