DAG 1 : De race is gestart!

DAG 1 : De race is gestart!

Het kleine hutje op de boot leek wel een magnetron. Het was er erg warm en dat in combinatie me vroeg opstaan (1 uur tijdsverschil) zorgde ervoor dat we niet bepaald uitgeslapen aan het ontbijtbuffet verschenen. Tussen al die Zweden en Finnen vielen we niet bepaald op, we zagen eruit als Vikingen (ongeschoren) en roken als Vikingen (ongewassen).

Rond 07:30 glibberden we de boot af en zochten het eerste coördinaat in het havenstadje Turku. Na 4x het stadje rond gereden te hebben vonden we het punt en vertrokken we als één van de laatsten.
Al slippend gingen we naar het Noorden en het duurde enige tijd voordat we erachter kwamen dat we de 4 wiel nog niet ingeschakeld hadden. Vanuit de achterhoede probeerden we naar voren te komen en leverde zware offers. Zo verloren we een sponsorsticker aan de voorzijde en even later zelfs ons imperiaal met LED verstralers. Van de adrenaline vergaten we ook nog eens de achterklep dicht te gooien nadat we wat uit de achterbak hadden gehaald. Tot dusver missen we niks dus lijkt het erop dat we niets zijn kwijtgeraakt.
Dat het imperiaal nu in de auto ligt in plaats van erop heeft het voordeel dat we een stuk zuiniger rijden. We halen nu bijna 400 km met een volle tank in plaats van 350 km.
Onze auto is geen snelheidswonder dus moesten we het hebben van de kortste afstand. Dus over prachtige besneeuwde, gladde en onverharde binnendoorweggetjes reden we langs idyllische dorpjes en zagen wel één hertje. Verder een paar slippende fietsers en een brommer en dat was het dan. Tot overmaat van ramp viel één van onze navigatiesystemen helemaal uit en haperde een andere. Maar gelukkig kwamen we toch aan op de juiste plek zonder veel kilometers gemaakt te hebben.

De tweede etappe vereiste behoorlijk wat navigeerwerk, zo vielen er extra punten te halen door via bepaalde waypoints te rijden maar kreeg je minder punten als je bepaalde routes nam. Tijdens de lunch hebben we de beste route bepaald waarbij snelheid en kortste weg van belang waren. Dat gold niet alleen voor onze auto maar ook voor ons eten. In een record tempo vloog dat van bord naar mond, waarbij de afstand tussen mond en bord nihil was. Het voor, hoofd en nagerecht werden in een volkomen willekeurige volgorde binnen 9 minuut en 43 seconden naar binnen gewerkt.
Han nam de snelheid erg serieus en kreeg daardoor niet het Noorderlicht te zien maar het Flitslicht ( circa 6 en 20 km/uur te hard). Uiteindelijk sloten wij de etappe af bij het huis van de Kerstman. We wilden even op zijn schoot zitten maar giechelende schoolmeisjes waren ons voor.

De laatste etappe leek makkelijk maar ook hier waren punten te verliezen door een bepaalde brug te nemen. Dus besloten we eromheen te rijden via een Off The Road weggetje. Het was een schitterend weggetje maar een slecht plan: het weggetje was halverwege versperd dus konden we weer terug. Zo veel energie in een nutteloze actie en dat na 1000 km rijden. Daar wordt je niet vrolijk van, dus dan maar volgas naar de eindbestemming.
De yoga lessen die we in Nederland gevolgd hebben waren geen overbodige luxe, ons autootje is zo krap dat we de hele dag in slechts één houding moeten zitten. Je krijgt er een soort zadelpijn van, maar dan niet alleen aan je kont maar overal.
Rond 23:15 kwamen we vermoeid aan. We zitten nu in het noorden van Finland, in Lapland, 30 km van de grens met Rusland en iets zuidelijker dan Moermansk in één of ander vakantieparadijs. We hebben medelijden met de deelnemers die nog verder achter ons zitten die pas rond 02:00 vannacht verwacht worden.
Maar bovenal hebben we medelijden met ons zelf. Net voor onze aankomst was het Noorderlicht te zien en uitgerekend wij hebben dat gemist.